بازگشت

حكيم شفايي اصفهاني، ماتم حسين






اي صبح كز جگر دم سردي كشيده اي

در ماتم حسين، گريبان دريده اي



اي مهر اگر تو نيز عزادار نيستي

تيغ شعاع، از چه سراپا كشيده اي



گردون! تو نيز ماتمي اين مصيبتي

بر سينه نعل از مه تابان بريده اي



اي غنچه ياد مي دهد از تنگي دلت

چون ماه نو، لبي كه به دندان گزيده اي



اي گل كه جوش مي زندت خون ز راه گوش

از مقتل حسين حديثي شنيده اي



خون مي چكد نسيم! ز دامان تو مگر؟

بر كشتگان كوي شهادت وزيده اي



اي لاله زيبدت كفن سرخ رو به بر

گويا كه از مزار شهيدان دميده اي



اي لعل آتشين دل سنگ از تو داغ شد

گويا ز كنج چشمت مصيبت چكيده اي