شب فداكاري و جانبازي و از خود گذشتگي يك طبقه ي فاضله از اصحاب حضرت سيدالشهداء «عليه السلام» بود، و حسن نيت و خلوص ارادت و عشق شهادت موجب شد كه فردا شب آن پيغمبر خدا و علي مرتضي و فاطمه ي زهرا و حسن مجتبي در آن سرزمين به زيارت فرزند شهيد و اصحاب كبار فداكار او آمدند، و از آن پس هم محل زيارت ائمه ي اطهار و اولاد و ذراري و سادات و شيعيان و دوستان آنها بوده و هست و خواهد بود، كه همه با هم در عزاداري به مواسات محزون و مصيبت زده گردن كج نموده، با تأسف بي اندازه بر اين فاجعه ي مؤلمه اشك مي ريزند و زيارت مي كنند و آرزو مي نمايند كاش با آنها بودند در قيام خونين شهدا مشاركت مي نمودند، و هر دم آه سردي از دل پر درد مي كشند كه: يا ليتنا كنا معكم فنفوز فوزا عظيما، و آنها كه به اين مرتبه هم نايل نشده، دل بريان و اشك ريزان دارند، و آرزوي زيارت و بيتوته ي يك شب در كنار قبر حسين را دارند.