سابق گفتيم مشهد، آنجائي را گويند كه مردم براي تماشا و زيارت جمع شوند مانند: مشهد غروي، مشهد حسيني، مشهد رضوي و غيره. از آن روز مشهد حسيني در قاهره موقعيت خاصي به خود گرفت، و معروف به مشهد حسيني شد، و در نتيجه ي توجه بزرگان علويين و فاطميين از بهترين بناهاي مصر و نفيس ترين موزه هاي جهان گشته است، از لحاظ نقاشي و نظام هندسي و ساختمان زيبائي قطعه اي از قصرهاي معظم معروف به قبة الديلم است كه بسيار بديع ساخته شده.

اول كسي كه بناء نموده، طلائع بن زريك بود كه بناي مشهد رأس الحسين را نهاد، و سپس امراء و بزرگان آن را تكميل و تزيين نمودند و بناء مسجد را توسعه داده، و بزرگتر و بلندتر نمودند.

جبروتي از مورخين مي نويسد: امير حسين كدخدا براي اين مقام تابوتي از آبنوس


كه از صدف و نقره كوبي نموده بسيار قيمتي است، و پرده اي از حرير روي آن كشيده كه مليله دوخته زربافت است و اين تابوت را در يك قفس نهاد كه چهار نفر حمل مي كردند، و بر چهار طرف آن چهار سرباز از نقره ي طلاكوب نصب كرده، و آن قفس دولاب مكعب مستطيل با تشريفات رسمي ارتشي آوردند، در حالي كه چوب عود و عنبر آتش زده و گلاب و شربت انفاق مي نمودند و با طبلها و موزيك رسمي عزا، آن روز بدين وصف صندوق يا قفسه را به مشهد رأس الحسين به قصر رساندند و روي مقام سر مبارك نهادند و پرده ي حرير بر روي آن مدتها بود.