طلائع بن زريك در مسجدي كه بيرون باب زويله از درب سرج معروف به جامع الصالح بوده، بنائي نهاد و آن روز خون مبارك تازه بود و خشك نمي شد، و بوي


عطر مخصوصي مي داد، او دستور داد از چوب مشك چهار پايه ساختند و لوحه اي كه سر مبارك را بر آن گذارد و در مسجد دفن كرد. اهل مصر كه فائز خليفه و خاندانش باشد ممانعت كردند گفتند: با بودن قصر، صلاح نيست سر مبارك را در مسجد دفن كنند، و اين بهترين يادگار پيغمبر «صلي الله عليه و آله و سلم» را بايد در قصر پادشاه و خليفه دفن نمائيد كه موجب افتخار و مباهات باشد. آن گاه سر مبارك را در قصر زير مناره كه اكنون موجود است در باب الخضراء دفن نمودند و مسجد را به نام مسجد حسيني قرار داده، و دري از قصر بالاي مسجد بازنمودند و نام آن در «باب الديلم» است كه محل خدمه و كفشدارها مي باشد، در اينجا بناء عالي تري بنا نمودند و موزه را تشكيل دادند، اشياء بسيار قيمتي و تجملي و پرده ها از حرير نصب كردند، و از سنگهاي مرمر عالي فرش نمودند تا به صورت بقعه ي كنوني درآمده است.