عاشورا زمان بني عباس به دنباله ي عصر امويان، در مزار حسين «عليه السلام» غوغائي برپا مي شد و از مظالم بني اميه و فشار بني عباس نيز سخن مي راندند، و لذا متوكل بر آن شد كه قبر حسين «عليه السلام» را خراب كند و آثار قبر او را محو نمايد، و با همه ي كشش و كوشش كه در اين راه مبذول داشت، موفق به خاموش كردن چراغ هدايت حسين نشد بلكه بيشتر مردم را تشجيع به زيارت قبر حسين «عليه السلام» كرد، و عاشورا در شهرها و قري و قصبات و حتي در صحرا بين چادرنشينان موجب تجمع و عزاداري بود و رسما روز ماتم ملي اعلان مي كردند، و كربلا داراي قبه و بناي عالي شد و آنجا مركز تجمع مردم مسلمان و آل علي و فاطمه «عليهماالسلام» گرديد، و عاشورا را با مجد و عظمت حسين «عليه السلام» و سيادت خاندان او، روز مصيبت عظيمي شناختند و


هر سال بر اهميت عاشورا افزود، و هر چه حكام و امراء خواستند از مردم در تشكيل مجالس تذكار و ذكر مصيبت و فضيلت و منقبت حسين «عليه السلام» و خاندان آل محمد «صلي الله عليه و آله و سلم» جلوگيري كنند، بيشتر بر تحريض آنها افزود، چنانچه بعد در بناء كربلا خواهيم ديد.