تاريخ عاشورا را به صورت ادب اخلاقي مبدل كرد و ديگر لهو و لعب در آن كمتر راه داشت، تا دوره به معاويه رسيد و جنايات تاريخي او شروع و شدت گرفت، چنانچه شرح آن در همين كتاب بيان شد. دوره ي خلافت به يزيد رسيد، و ديديم كه شب 27 رجب امام حسين خائفا يترقب از مدينه به مكه كوچ كرد، و پس از پنج ماه توقف در مكه خائفا از توطئه ي اموي روز ترويه هشتم ذي حجه به طرف كوفه حركت كرد و سر دو راهي كوفه به عراق راه را بر او بستند. شبانه به راهنمائي نافع بن هلال جملي به طرف كربلا رفتند و ابن زياد آنجا حسين را محاصره كرد. امام حسين «عليه السلام» با آن كه علم به شهادت خود داشت، مي خواست بني اميه و لشكر كوفي را در يك آداب ملي نگاه دارد، بلكه براي حفظ سنن قديمي و تاريخي يعني احترام ماه محرم جنگ نكند، ولي پسر مرجانه احترام ماه حرام محرم را نگاه نداشت و دستور داد در همان روزي كه روز جشن ملي و روزه مفاخره و شادماني مردم عربستان، خون پاكترين نفوسي قدسي را بريزند و اساس دين و مليت و قوميت و آداب عربيت را دگرگون سازند.


همين عوامل موجب شد كه عرب اعلاميه هاي متوالي و دامنه داري داد كه بني اميه از عرب نيست و موجب ننگ عربيت است، زيرا آداب و رسوم و شئون ملي نياكان عرب را زير پاي شهوات خود گذاشته و مقدسات ملي را ملعبه ي حكومت خود قرار داده است.