مختار با كشتن عبدالله بن مطيع از بصره و كشتن ابن زياد از شام، و منهزم شدن لشكريان بصره و موصل خيالش راحت شد و اساس حكومتش محكم گرديد، لذا بر آن شد كه از قتله ي كربلا انتقام بكشد.

در سابق گفتيم كه ساكنين كوفه، اكثر ايراني و اكثر شيعه و هواخواه اهل بيت عترت بودند.

در اين موقع براي استقرار كار مختار و انتقام از قتله ي كربلا، مجلس مشاوره از مختار، ابراهيم اشتر، ابوعمره ي ايراني تشكيل دادند. ابوعمره ي ايراني عقيده داشت بايد شهر محاصره و كشندگان امام را دستگير كنند. ابراهيم بن مالك اشتر كه در انتقام اهل بيت جدي وافر و قصدي خالص داشت، اظهار كرد بايد رؤساي قتله را احضار و به آنها نويد بدهيد و بايد گفت: غرض از خروج مختار قصد امارت عراق بود كه انتقام از خون حسين را بهانه كرده، و اينك نظري ندارد.

مختار اين رأي را نپسنديد گفت: من هرگز به اين زبوني تن در نخواهم داد (و اين نظريه مي رساند كه تهمتهاي به او همه بي جا و از شيعيان قرص بوده است) و مي دانم كه قتله ي امام حسين «عليه السلام» با محمد بن اشعث بيعت كرده اند و كينه توزي مي كنند. از اين رو دستور داد مستحفظين دروازه هاي كوفه را تفتيش و اجازه ي حق خروج به كسي ندهند.