در اوايل سال 67 ابن زياد كه در اواخر سال قبل شكست خورده به شام فرار


كردند، باز خود را مهياي جنگ با مختار كرد. ابراهيم بن مالك اشتر با 12000 مرد جنگي براي محو ابن زياد به طرف موصل حركت كرد، چند منزل كه رفت به رؤساي كوفه كه قتله ي امام حسين بودند مانند: شبث بن ربعي، شمر بن ذي الجوشن، محمد بن اشعث بن قيس، عمر بن سعد را ديد كه به مخالفت مختار برخاسته اند، و پيغام به مختار فرستاده بودند كه اگر رعايت ما را نكني مهياي جنگ باش.

مختار براي مصلحت روزگار و انجام مقصود خود، قاصدي نزد پسر مالك فرستاد تا باآنها مماشات كند تا به كوفه بازگردند. اين قاصد در ساباط مداين به ابراهيم رسيد، ابراهيم هم متعرض آنها نشد، آمدند به كوفه و محل آنها خانه ي شبث بن ربعي بود و مهياي تهيه ي سلاح و قشون بودند كه با مختار به جنگ برخيزند.

ابراهيم بن مالك كه مطمئن شد آنها به كوفه استقرار يافتند، از شروع جنگ با ابن زياد انصراف پيدا كرد، به كوفه برگشت و مستقيما به خانه ي شبث بن ربعي رفته آنها را دستگير كرده، پنجاه نفر را از قشون آنها كشت و هشتصد نفر اسير گرفت كه 250 نفر آنها از قتله ي كربلا بودند گردن زد و خاطر مختار را از شر و دغدغه ي آنها جمع كرد. و پس از فراغت از اين انتقام، به طرف ابن زياد حركت كرد. در نواحي موصل با او تلاقي كرد، جنگ شامي و كوفي باز شروع شد، حصين بن نمير كه در قلب لشكر شام بود و در سپاه كربلا جناح لشكر را داشت، به ميدان شتافت. شريك ثعلبي او را با يك شمشير از پاي درآورد و كشتن او لشكر شامي را مضطرب نمود، روحيه ي خود را باختند. ابراهيم بن مالك اشتر به ميدان شتافت، و فرمان داد: اي شيعيان حق و انصار دين! بكشيد اولاد شياطين و ياران بيداد گران شامي را، و بر پسر مرجانه (ابن زياد) حمله كرد گفت: اين است آن كس كه آب فرات را به روي حسين بن علي «عليه السلام» بست؛ اين است همان كسي كه به حسين «عليه السلام» پيغام داد تو را امان نيست مگر در بيعت من درآئي؛ اين است همان سخيفي كه به سرا پرده ي عصمت و طهارت و نبوت و امامت دست


تعرض دراز كرد و آنها را مانند اسيران از كوفه به شام فرستاد.

بااين سخنان مهيج، لشكر كوفه را تحريض و ترغيب كرد و عرق عصبيت آنها را تحريك كرد، به يك بار بر شاميان حمله كردند و چنان نهيب شمشير آنها را متواري ساخت كه تا مقداري راه پسر مالك آنها را تعقيب كرد و بسياري را به قتل رسانيد.