بارد چه؟ خون. كه ديده چنان؟ روز و شب، چرا؟

از غم. كدام غم؟ غم سلطان اوليا



نامش كه بد؟ حسين. ز نژاد كه؟ از علي

مامش كه بود؟ فاطمه. جدش كه؟ مصطفي



چون شد؟ شهيد شد. به كجا؟ دشت ماريه

كي؟ عاشر محرم. پنهان؟ نه! برملا



شب كشته شد؟ نه روز. چه هنگام؟ وقت ظهر

شد از گلو بريده سرش؟ ني ني! از قفا



سيراب كشته شد؟ نه! كس آبش نداد؟ نه!

كه؟ شمر، از چه چشمه؟ ز سر چشمه ي فنا



مظلوم شد شهيد؟ بلي، جرم داشت؟ نه!

كارش چه بد؟ هدايت، ياريش كه بد؟ خدا



اين ظلم را كه كرد؟ يزيد! اين يزيد كيست؟

ز اولاد هند. از چه كس؟ از نطفه ي زنا



خود كرد اين عمل؟ نه! فرستاد نامه اي

نزد كه؟ نزد زاده ي مرجانه ي دغا



ابن زياد زاده ي مرجانه بد؟ نعم

از گفته ي يزيد تخلف نكرد؟ لا






اين نابكار كشت حسين را به دست خويش؟

نه، او روانه كرد سپه سوي كربلا



مير سپه كه بد؟ عمر سعد. او بريد

حلق عزيز فاطمه؟ نه، شمر بي حيا



خنجر بريد حنجر او را نكرد شرم؟

كرد. از چه پس بريد؟ نپذيرفت از او قضا



بهر چه؟ بهر آنكه شود خلق را شفيع

شرط شفاعتش چه بود؟ نوحه و بكا



كس كشته شد هم از پسرانش؟ بلي دو تن

ديگر كه؟ نه برادر و ديكر كه؟ اقربا



ديگر پسر نداشت؟ چرا داشت. آن كه بود؟

سجاد چون بد او؟ به غم و رنج مبتلا



ماند او به كربلاي پدر؟ ني به شام رفت

با عز و احتشام؟ نه با ذلت و وغا



تنها؟ نه، با زنان حرم، نامشان چه بود؟

زينب، سكينه، فاطمه، كلثوم بينوا



بر تن لباس داشت؟ بلي گرد رهگذار

بر سر عمامه داشت؟ بلي، چوب اشقيا



بيمار بد؟ بلي. چه دوا داشت؟ اشك چشم

بعد از دوا غذاش چه بد؟ خون دل غذا



كس بود همرهش؟ بلي. اطفال بي پدر

ديگر كه بود؟ تب كه نمي گشت از او جدا






از زينت زنان چه به جا مانده بد؟ دو چيز

طوق ستم به گردن و خلخال غم به پا



گبر اين ستم كند؟ نه. يهود و مجوس؟ نه

هندو؟ نه. بت پرست؟ نه. فرياد از اين جفا



«قاآني» است قائل اين شعرها؟ بلي

خواهد چه؟ رحمت. از كه؟ ز حق در صف جزا [1] .