اول: سر عبدالله بن عمير كلبي بود كه سرش را به جانب حسين انداختند، مادرش آن را گرفت.

دوم: سر عمر بن جناده بوده كه سر او را به طرف امام پرتاب كردند و مادرش آن را گرفت و آن را بر سر مردي زد و او را بكشت.

سوم: سر عابس بن ابي شبيب شاكري بوده كه در كشتن او هر كس مفاخره مي كرد، و عمر بن سعد گفت: همه شريك خون او هستيد، و سپس سر او را به جانب امام انداختند.