در جنگ يك روزه، امام حسين «عليه السلام» براي ده نفر از دوستان و ياران باوفايش نوحه سرائي كرد، و آنها را مدح و ثنا فرمود و مرثيه خواند:

1- علي بن الحسين «عليه السلام» كه چون بر بالين او آمد فرمود:

خدا بكشد مردمي را كه تو را كشتند، و چه چيز آنها را بر خدا و بر دريدن پرده ي حرمت پيغمبر خدا جري ساخت، بعد از تو خاك بر سر دنيا باد.

2- ابوالفضل العباس «عليه السلام» بود كه چون بالاي سر او آمد فرمود:


اكنون پشتم شكست و چاره ام كم گشت و دشمن به شماتت من برخاست.

3- قاسم بن حسن كه پس از كشته شدن بر بالين او آمد فرمود:

دور از رحمت خدا باشند مردمي كه تو را كشتند و پاس احترام رسول خدا نگاه نداشتند، چقدر بر عموي تو گران است كه او را مي خواني و نتواند پاسخت را بگويد... الخ.

4- عبدالله بن حسن «عليه السلام» كه چون كشته شد، او را به سينه چسبانيده فرمود:

اي برادرزاده ام! به آنچه بر تو وارد آمد شكيبا باش و اين پيش آمد را براي خودت خير بدان، چه خداوند تو را به پدران نيك كردارت ملحق خواهد ساخت.

5- عبدالله بن حسين «عليه السلام» كه چون تير حرمله گلوي او را دريد، خون او را گرفته به طرف آسمان پاشيد و به بالا مي افشاند و به قنداقه و لباس خود مي ماليد، تا به زمين نرسد و فرمود:

پروردگارا! اين كودك من در پيش تو از بچه ي ناقه ي صالح كمتر نيست.

6- مسلم بن عوسجه بود كه چون امام بالاي كشته ي او آمد فرمود:

اي مسلم! خدا رحمت كند تو را، و اين آيه را تلاوت فرمود: «فمنهم من قضي نحبه و منهم من ينتظر و ما بدلوا تبديلا».

7- حبيب بن مظاهر اسدي بود كه چون بالين جسد او آمد فرمود:

جان خود و حمايت كاران اصحابم را در محكمه ي عدل الهي و ديوان محاسبات حق حساب خواهم كرد.

8- حر بن يزيد رياحي بوده كه چون كشته شد، بر بالين او آمد فرمود:

تو حري بدان سان كه مادرت نامت نهاد، در دنيا و آخرت آزاد و آزاده اي، اي حر! خوش وقت باش.

9- زهير بن قين بجلي بوده كه چون كشته شد، بالين سرش آمد فرمود:


اي زهير! خداوند تو را از رحمتش دور نسازد، و كشندگان تو را از رحمتش دور سازد بدان سان لعنتي كه قومي را به صورت ميمونها و خوكها مسخ فرمود و از رحمت خود دور ساخت.

10- جون، غلام ابي ذر غفاري بود كه چون كشته شد بالين سر او آمد فرمود:

خداوندا! روي او را سفيد گردان و بوي او را خوش ساز، و بين او و بين محمد و آل محمد آشنائي قرار ده.