چو نوبت به آل پيمبر رسيد

جهان جامه ي صبر بر تن دريد



زمين شد پر از فتنه و ولوله

فلك گشت پر شورش و غلغله



در اوراق تاريخ ديديم كه شب عاشورا پس از تثبيت جنگ و خطب امام حسين «عليه السلام» و تهيه ي وسايل جنگي، اصحاب در خيمه ي حبيب بن مظاهر جمع شدند و قرار گذاشتد بر بني هاشم سبقت گيرند، بني هاشم هم در خيمه ي عباس جمع شدند قرار شد ميدان را از اصحاب بگيرند كه تا نگويند: بني هاشم ما را پيش جنگ قرار دادند، ولي اصحاب پيش جنگ شدند و تا دو ساعت بعدازظهر همه به قافله ي بهشت پيوستند، فقط جوانان بني هاشم در خيام حسين باقي مانده بودند، آنها هم بزرگ و كوچك بيش از 35 نفر بودند، كساني كه به جنگ و مبارزه رفتند به نقل ابن اثير و طبري 19 نفر و به نقل شيخ مفيد 17 نفر بودند.

اول كسي كه اجازه ي جنگ خواست، حضرت علي اكبر بود كه به نقل «الحسين» 19 سال داشت. [1] .

پس از علي بن الحسين، عبدالله بن مسلم بن عقيل اجازه گرفت و به ميدان رفت. [2] و به ترتيب: محمد بن عبدالله بن جعفر، و برادرش، پس از او قاسم بن حسن، و سپس برادران حسين ابوبكر بن علي و عون، عبدالله، جعفر، عثمان، و آخر شهيد عباس بن علي «عليه السلام» بود، و پس از او علي اصغر رضيع و سپس عبدالله بن حسن كودك و به شهادت امام در حدود چهار ساعت بعدازظهر خاتمه يافت، كه شرح حال يك يك را


به ترتيب حروف تهجي نوشته ايم:



ما كه داديم دل و ديده به طوفان بلا

گو بيا سيل غم و خانه ز بنياد ببر