در اين زمينه كتاب بسيار نوشته شده، منابع ما همانها است كه در آخر كتاب ذكر


كرده و در ذيل ارواق استشهاد نموده ايم.

مطلب خيلي حساس است، مواد اضافي و خرافي بسيار در آن وارد كرده اند، ما هم خواستيم منابع موثق را به دست خوانندگان فارسي زبان بدهيم، ناگزير از هر مورخ نظريه اي نقل كرديم، و اينك نيز از كليه ي كتب تاريخ تتبعات خود را باز هم خلاصه كرده، تقديم خوانندگان مي نمائيم، و اميدواريم راه خطا و لغزش نرفته و حقايق را مانند فيلم از ديده ي خوانندگان بگذارنيم، و ضمنا منابعي كه در حين نوشته مراجعه مي شود مي نگاريم كه براي بسط معلومات بدان مراجعه فرمايند.

حسين «عليه السلام»

صبح عاشورا فرارسيد، هوا روشن شد، طرفين مهياي جنگ شدند، اصحاب حسين «عليه السلام» با دلهاي پر از عشق و لبريز از شوق و شعف نيل به بهشت چشم بر حكم و گوش بر فرمان داشتند، 32 نفر سوار و چهل پياده خود را حاضر كردند كه با 22 هزا قشون دشمن حمله يا دفاع نمايند.

پس از خطب و مواعظ كه شخص ابي عبدالله و زهير بن قين و برير حضرمي و حبيب بن مظاهر كه ايراد كردند، ميسره به فرماندهي حبيب بن مظاهر، ميمنه به فرماندهي زهير بن قين، پرچم به دست قهرمان علقمه ابوالفضل العباس منظم شد، و باز هم هيزم جمع آوري كردند و در خندق اطراف خيام ريختند و آنگاه عمر بن سعد همان كس كه مي گفت: اگر مختار بودم پيشنهاد حسين را مي پذيرفتم، اينك در مقابل حريفش شمر و حب رياست فرمانداري ري دويد غلام خود را صدا كرد و پرچم را نزديك آورد و تيري گرفت به چله ي كمان گذاشت و به سوي سپاه حسين انداخت تا افتخار كند كه اول كسي است كه شروع به جنگ و حمله كرد، و همان دليران قوم را شاهد اين مفاخره گرفت تا نزد ابن زياد شهادت دهند.