روز عاشورا دو بار براي آب به شريعه ي فرات رفتند و آب هم برداشتند، يك دفعه صبح اول وقت بود قبل از حمله ي اول و مقداري آب بردند، و يكي از آن مشكها در اثر فشار تشنگان كودك دهنه اش باز شد و روي خاك داخل خيمه ريخته شد كه كودكان شكم خود را روي گل مي گذاشتند شايد تشفي از تشنگي حاصل كنند.

دفعه ي دوم همان آخر كار يعني دو ساعت بعدازظهر روز عاشورا بود كه جز عباس و حسين مردي در جبهه ي قشون ابي عبدالله «عليه السلام» باقي نمانده، و اباالفضل اجازه ي جنگ مي خواست و حسين اجازه نمي داد، به قصد آب دو نفر حمله كردند و جنگيدند. و به نقل يكي از روات: امام حسين هم داخل شريعه ي فرات شد و آب برداشت بنوشد، تيري بر دهن مباركش آمد و به اسبش تكليف فرمود آب بخورد، او هم


نخورد و بيرون آمد حمله كرد، و عباس هم از طرفي ديگر وارد شريعه ي فرات شد و آب برداشت ولي در مسير بيرون آمدن، او را غافلگير كردند و هم آبش ريخت و هم دستهايش جدا و شهيد گرديد و آب به خيام حرم نرسيد، و همان طور كه جبرئيل خبر داده بود: صغيرهم يميته العطش و كبيرهم جلده منكمش، كودكان از تشنگي مردند و بزرگان پوست بدنشان از تشنگي و حرارت عربستان و فشار جنگ درهم كشيده شد، لعنت خدا روزافزون بر ارواح پليد آن مردم سيه دل با. [1] .