عبدالله بن زبير گفت: آري اگر مرا هم نيز مانند تو دوستان و شيعيان بودند از اين سفر نمي گذشتم، و چون فهميد اين سخن نفاق آميز است اضافه كرد كه: اگر در حجاز متوقف شوي و اراده ي خلافت فرمائي، مخالفت نورزيم و شرايط مساعدت و معاونت و بيعت به جاي آريم.

امام حسين «عليه السلام» فرمود: از پدرم شنيدم كه فرمود: يكي از رؤساي حرم خانه ي خدا كشته خواهد شد، من ميل ندارم آن كس من باشم.

در اينجا حضرت سيدالشهداء از شهادت عبدالله بن زبير به دست حجاج خبر داد ولي پسر زبير خوب درك نكرد.

چون جريان قتل او پيش آمد، فهميد كه حسين «عليه السلام» اين پيش بيني را به نام روايت اميرالمؤمنين فرموده است.

عبدالله بن زبير باز هم خواست وضع خود را تثبيت نمايد، عرض كرد: اگر صلاح است مرا از طرف خود به نيابت و ولايت حرم خدا منصوب فرما كه هيچگاه عصيان تو نكنم و خلاف امر تو ننمايم.

و باز اصرار كرد كه تو اينجا در مكه بمان، من مردم را به سوي تو دعوت مي كنم و بيعت مي گيرم، امام حسين «عليه السلام» فرمود: به خدا سوگند اگر من در سوراخ جانوري هم پناه ببرم، بني اميه مرا بيرون آورده و خواهند كشت.

عبدالله بن زبير خيلي هم ميل نداشت حسين «عليه السلام» در مكه بماند بلكه ميخواست حسين به عراق برود و او حجاز را در حيطه ي سلطه درآورد، چنين كرد تا به دست حجاج كشته شد.