مسلمين پس از فتح عراق محتاج به يك محلي بودند كه با مدينه از راه خشكي ارتباط داشته باشد، لذا پس از فحص و بحث و تأمل بعد از ساختن شهر بصره محل


كوفه را انتخاب كردند و سعد بن ابي وقاص آن شهر را بنا كرد و قشون اسلام در عراق در كوفه متمركز شد، و كوفه چون كنار شط فرات بود و نقطه ي خوش آب و هوا، جمعيت انبوهي در آنجا متمركز شدند مخصوصا پس از فتح ايران، گروهي بسيار از ايرانيان در كوفه سكنا نمودند، به طوري كه در زمان اميرالمؤمنين علي «عليه السلام» جمعيت آنجا را تا يك ميليون هم نوشته اند، كه بيش از هزار ايراني تا دوازده هزار خانواده ي ايراني در كوفه مسكن داشتند. [1] .

چون ما در كتب ديگر تاريخ جغرافياي كوفه را نوشته ايم اينجا تكرار نمي كنيم.

كوفه يك مسجدي دارد كه قبل از اسلام معبد يهود و نصارا بود كه پيغمبر «صلي الله عليه و آله و سلم» مي فرمايد: در شب معراج، از مسجد الحرام به سوي مسجد الاقصي به كوفه رسيدم. اين مسجد از معابد قديم است كه بيست مرتبه خراب شده و بيست بار آباد گشته، و بين هر دو دفعه خرابي و آبادي پانصد سال فاصله بوده است. [2] .

مي نويسند: اين مسجد را نيز آدم ابوالبشر بنا نموده است و داراي مقاماتي است كه در آنجا انبياء عبادت مي كرده اند. مسجد كوفه در اسلام اهميت فراواني گرفت خاصه در زمان اميرالمؤمنين علي «عليه السلام» كه كوفه پايتخت شد و مسجد كوفه رونقي داشت، و در خلافت آن حضرت مسجد كوفه بسيار مورد اهميت قرار گرفت، و خانه ي اميرالمؤمنين پشت مسجد كوفه در طرف غربي واقع است، و دارالاماره هم در طرف جنوب غربي بود، و از آن عصر كوفه داراي جمعيت بسيار شد ولي پس از شهادت امام حسين، كوفه مشئوم و مطعون شيعه قرار گرفته. كساني كه به كوفه مي روند فقط براي درك مقامات مسجد و عبادات در مسجد سهله و مساجد ديگر است.