«ان أكرمكم عند الله أتقيكم»



به نزد حضرت پروردگاري

نباشد بهتر از پرهيزكاري



از مجموعه ي اين اوراق و فصول آن به اين نتيجه مي رسيم كه حضرت ابي عبدالله حسين بن علي سيدالشهداء از جهات فضيلت و كمال اخلاقي بر همه كس برتري و رجحان داشته.

و اين بيان از دو جهت مورد نظر است: يكي اقرار لسان اخبار كه در زير كره ي آسمان و روي ساحت غبراي زمين، شخصيت ممتازي چون پنج تن آل عبا نيامده زيرا آفرينش آنها از مواد و مصالح بهتر و برتري از بهشت عجين و خمير شده، و غرايز ممتازي در بالا بردن سطح فكر و انديشه و علم و فضيلت بشر داشته اند. و از اخبار همچنين مستفاد مي شود كه حضرت رسول «صلي الله عليه و آله و سلم» و علي و فاطمه و حسن و حسين، پنج شخصيت آسماني از جهت جسم و روح كامل و مكمل بوده و براي رهبري در مكتب ربوبي تربيت شده بودند، ديگر از نظر بروز غرايز است كه حسين «عليه


السلام» از جهت امامت و ولايت با پدر و برادرش در يك سطح قرار داشته اند، و ساير ائمه ي هدي هم در همان صف بوده اند، ولي هر يك از آنها در بروز خصال و مكارم و غرايز شخصي يك اهميت و مزيت خاصي داشته اند، و از ميان همه ي آنها حسين بر همه برتري داشت زيرا او مكتب تربيتي خاصي گشود، و در مكتب عملي خود درس فضيلت و اخلاق داد، و روش اخلاقي او و پرورش تربيتي او چنان بود كه پيغمبر «صلي الله عليه و آله و سلم» و علي «عليه السلام» و خلفا و اصحاب همه در اكرام و احترام او تأكيد و مبالغه داشتند و حتي معاويه كه رقيب سرسخت او و پدرش و برادرش بود، حضورا و غيابا نسبت به حسين نهايت احترام را مي كرد و اعتراف به مقام و منقبت و فضيلت او مي نمود.

همين اتفاق و اتحاد كلمه در شخصيت حسين و اهميت اثر وجودي او و نقشه اي كه بايد براي ابقاء ملت مسلمين و احياء احكام شريعت اسلام به كار برد موجب شد كه قيام او در مقابل پست ترين افراد بشر از جهت صفات و سجايا و رذلترين اقوام مردم كوفي و شامي جهانيان به اين شخصيت اعتراف كنند و احترام بگذارند، و هر كس قلم دست گرفته يا به اين سطور برجسته ي تاريخ آشنا شده، بي درنگ لعنت و دشنام به بني اميه و قتله ي كربلا مي فرستد و درود و تحيت بر روان پاك حسين «عليه السلام» و مرغ روح بلندپرواز او كه چه اندازه روشن فكر و بلند نظر و در انديشه و غم امت و نجات و رستگاري مسلمين و نوع بشر بوده است. و اين احساسات مردم جهان در طول سير 15 قرن بي جهت نبوده، بلكه به پاس فداكاري او در راه تنوير افكار عمومي دنيا و نجات اسلام از محو و اضمحلال مي باشد. [1] .