مكتب اسلام براي تسجيل امضاء چنين آموخت كه هر كس يك مهر به نام خود بسازد كه در مواقع نوشتن نامه ها، پاي آن ورقه بزند. و اين سنت چنان قوت داشت كه تمام خلفا و سلاطين اسلامي، تمام نقبا و قضات و حكام و امراء، به سنت پيغمبر «صلي الله عليه و آله و سلم» و ائمه ي اطهار مهر نام خود را روي عقيق يا جواهر ديگري مي كندند و گاهي از آيات قرآن و احاديثي كه متون نام آنها باشد استفاده مي كردند. براي نام سليمان از آيه «انه من سليمان» و براي نام اسماعيل و ابراهيم و يوسف و محمد و علي و غيره از آيات قرآن كه صريحا نام آنها ذكر شده، نقش مي كردند، و يا شعري متضمن


نام و لقب و كنيه در يك نگين انگشتر نقر مي نمودند.

ما در كتاب «پيشواي اسلام» سجع مهر نبوت را نوشتيم كه از كي آغاز شد و چنين بود:

الله

محمد

رسول [1] .

و سجع مهر علي «عليه السلام» «العلي العظيم» [2] و سجع مهر حسين «عليه السلام» «العزة لله» «ان الله بالغ أمره» «لكل أجل كتاب» بوده.

مهر جزو تركه ي اختصاصي بوده كه به نام حبوه به پسر بزرگ مي رسيد، و مهر محمد رسول الله به حضرت علي، و پس از آن مهر هر يك به ائمه ي بعد منتقل مي شد. علامه فيض محمد محسن، معروف به مرتضي مي نويسد [3] : عبدالله بن سنان از حضرت ابي عبدالله «عليه السلام» روايت كرده كه نقش مهر خاتم حسن و حسين«عليهماالسلام» «حسبي الله» بوده. و حسين بن خالد از حضرت سجاد نقل كرده كه نقش مهر امام حسن «العزة الله». و خاتم حسين «ان الله بالغ أمره» و ابن صباغ خاتم حسين را «لكل أجل كتاب» نوشته. [4] .