يكي از شرايط خطيب، خوش آهنگي است كه صداي گرم و دلنشين داشته باشد تا هرگاه آغاز سخن كند، دلها متوجه و گوشها حاضر و آماده ي شنيدن و جانها را ساكت و آرام گرداند، اين در رسول خدا «صلي الله عليه و اله و سلم» بسيار به حد كمال بود چنانچه در كتاب «پيشواي اسلام» مفصل اخبار آن را نوشته ام. و حسين «عليه السلام» كه شبيه ترين مردم به رسول خدا بود، در آهنگ و لهجه و نطق و خطابه و گرمي صدا و دلنشيني بيان شباهت تام به جدش داشت، وقتي قرآن مي خواند همه ي شنوندگان را بر خود مي لرزانيد وقتي سخن مي گفت سر تا پا همه گوش مي شدند تا به جان نيوشند. تلاوت آيات قرآن و خطب مهيج آن در قبل از عاشورا و پس از شهادت، از سر بريده، دلها را لرزانيد و موها بر بدن راست مي شد. وقتي تلاوت قرآن مي كرد، يك گيرندگي خاص داشت.

ابن عساكر مي نويسد: شهاب بن خراش گفته: صداي حسين غنه اي بود، و غنه در


قاموس عبارت از جريان كلام و بردن صدا در خيشوم سقف دهان و زبان است، و آن صوتي است كه داراي ترخيم باشد كه از خيشوم بيرون مي آيد و صدا را گرم مي سازد، و يا كلامي است كه از سقف دهان خارج مي شود و گيرندگي خاص دارد. و بايد دانست كه غنه غير از خنه است كه عيب در كلام شناخته شده. [1] .

ابن اثير به لفظ «غنن» صداي گرم حسين را ستايش كرده، و ابن هشام و صاحب تفسير الخشني في شرح السيرة و علي جلال حسيني همه صداي گرم حسين را ستوده اند. [2] .