ابن كثير شامي مي نويسد: معاويه در سال 53 از مردم براي يزيد بيعت گرفت، حسين «عليه السلام» از كساني بود كه با او مخالفت در بيعت يزيد كرد و حاضر به بيعت نشد، و اهل كوفه در اين امر براي حسين «عليه السلام» نامه نوشته كسب تكليف نمودند و اصراري داشتند كه حسين به كوفه رود تا با او بيعت كنند و به معاويه بفهمانند كه حاضر به خلافت يزيد نخواهند بود، و جمعي بسيار هم براي اين كار به مدينه آمدند كه شايد حسين را راضي كنند به بيعت، و اقلا پس از معاويه قبول زمامداري كند چنانچه پدرش پس از عثمان به تقاضاي مردم قبول نمود.

ولي ابي عبدالله به همه ي آنها جواب منفي داد زيرا نمي خواست نقض عهد كند، و تا معاويه زنده است اختلاف و اغتشاش برپا سازد. محمد حنفيه و ابوسعيد خدري و مسيب بن نجيبه فزاري نيز اصراري داشتند، و حسين «عليه السلام» آنها را قانع به صبر و بردباري كرد و فرمود: در انتظار آينده باشيد.

حضرت امام حسين «عليه السلام» در اين تحولات اجتماعي و دعوتهاي متوالي در مدت ده سال اخير، زندگي بسيار سياست روشني را تعقيب كرد و با مردم با كمال


تدبير خردمندانه عمل فرمود، و همه را به يك آينده ي پرغوغائي توجه داد. [1] .