«يا أيها الذين آمنوا أوفوا بالعقود»

حسين «عليه السلام» مثل اعلاي فضيلت و كمال و ارشاد و هدايت بود، او در همه ي حال مصالح عمومي را بر منافع شخصي ترجيح مي داد، و هيچ وقت در فكر استفاده ي شخصي نبود، نه معنا و نه مادا، بلكه همواره در غم ملت اسلام و واژگون كردن اساس تخريب تشكيلات اساسي اجتماع و درهم پيچيدن تومار علل انحطاط اخلاقي بود.

حسين با معاويه در صلح امام حسن، پيمان بست كه قيام نكند، و با آنكه معاويه به شرائط صلح عمل نكرد بلكه برخلاف آن رفتار كرد حسين بن علي «عليه السلام» راضي نشد شخصيت خود را با نقض عهد و پيمان شكني مانند معاويه سلوك نمايد، و لذا در پيمان با معاويه پايدار بود تا معاويه بمرد. هيچكس ننوشه حسين در تمام عمرش يك دفعه پيمان شكني كرده باشد.


شيخ مفيد مي نويسد: وقتي امام حسن «عليه السلام» درگذشت، مردم كوفه و شيعيان علي «عليه السلام» از اطراف نامه نوشتند كه حاضرند معاويه را خلع كرده و با او بيعت كنند، ولي حسين بن علي «عليه السلام» قبول نكرده فرمود: ميان من و معاويه عهدي است كه وجدان من اجازه نمي دهد نقض عهد كنم، بنابراين تا معاويه زنده است من بر عهد خود پايدارم و چون او درگذرد من درباره تصميم خود تجديدنظر خواهم نمود. [1] .