«اتقوا فراسة المؤمن فانه ينظر بنور الله»

از فضايل انساني اين است كه با فراست، نكات و دقايق سخن را درك كند و از فحواي بيان حقايق را استنباط نمايد. و فراست مؤمن مورد توجه است كه پيغمبر «صلي الله عليه و اله و سلم» فرمود: «اتقوا فراسة المؤمن فانه ينظر بنور الله» منظور از پرهيز در پيشگاه مؤمن اين است كه آدمي در قبال فراست او دروغ و خلاف واقع نگويد كه مؤمن مي فهمد، و به فراست خود مطالب را درك مي كند. و مظهر اتم ايمان حسين بن علي «عليه السلام» پس از جد و پدرش و برادرش بوده، كه همه چيز را در عالم امكان به نور حق مي ديد، و عواقب هر كار را مي دانست!!.

ابن قيم جوزي در كتاب طرق الحكمية در سياست شرعيه گويد: حسين «عليه السلام» داراي فراستي خاص بود، بطوري كه مردي ادعائي براي او كرد، امام فرمود: سوگند بخور و بگير. آن مرد مهياي سوگند شد و گفت: «و الله الذي لا اله الا هو» امام فرمود: بگو «والله والله والله» اين قسم خورد و برخاست كه پاهايش سست شد و افتاد مرد، حاضرين گفتند: يا حسين! اين چه عملي بود؟ فرمود: من به فراست دريافتم كه او


كراهت دارد كه بر خدا ثنائي بگويد، و چون سه مرتبه نام خدا را برد، حال روشن شد كه دروغگو و منافق است و بدين جهت مرد. [1] .

مسلم در صحيح، اخباري در فراست حسين «عليه السلام» در دعاوي اشخاص و حكومت و قضاوت آن حضرت نقل مي كند. [2] .

اميرالمؤمنين «عليه السلام» بسيار با فراست و كثير الالتفات بود، و اين صفت را به ارث با كمال شدت به حسين بخشيد. حكايت فراست علي و حسين «عليهماالسلام» در اخبار جنگ و قضاوت مشهود است.