«فتلقي آدم من ربه كلمات فتاب عليه انه هو التواب الرحيم»

در تفسير «در الثمين» نقل مي كند كه آدم در ساق عرش نام مبارك خاتم الانبياء و


ائمه ي هدي را ديد نوشته و به رهبري و تلقين جبرئيل خدا را به نامها بخواند و چون بر نام حسين «عليه السلام» رسيد، بي اختيار متأثر شد، از جبرئيل پرسيد: اين كيست و اثر اسمش چيست كه مرا منقلب نمود؟

جبرئيل گفت:

«ولدك يصاب بمصيبة» اين فرزند تو به مصيبتي گرفتار مي شود كه تمام مصائب دنيا در جنب او كوچك است.

گفت: اين فرزند تو را با لب تشنه شهيد مي كنند، و هو يقول: واعطشاه واقلة ناصراه، يحول العطش بينه و بين السماء كالدخان، فلم يجبه أحد الا بالسيوف و شرب الحتوف فيذبح ذبح الشاة من قفاه و ينهب رحله الأعداء. جبرئيل تمام گزارش كار حسين «عليه السلام» را طبق نقشه ي قضا و قدر آسماني براي آدم نقل كرد.