حسين «عليه السلام» پس از رحلت جدش، در كنار دامان داغديده ي مادر مانند شمع مي گرديد و گويا حس كرده بود كه پس از بار گران فراق جدش بايد بار گرانتري از فراق مادر باوفايش بر دوش گيرد. در اين مدت از مادر جدا نمي شد و با حزن و الم او شريك بود. اين فرزند هفت ساله با برادرش حسن و خواهرش زينب موجب تسليت دل مادر بودند، ولي اندوه و حزن فاطمه ي زهرا «سلام الله عليها» به قدري بود كه كودكان خود را تحت تأثير شديدي برده و آنها را هم آهنگ آه و ناله ي مهجوريت پيغمبر «صلي الله عليه و آله و سلم» نمود. حسين از آغوش عصمت دور نمي شد تا آنجا كه چون مادر را از دنيا رفته ديد، خود را روي نعش مادر انداخت و به هيچ منطق نمي توانست از علقه ي مادري دست بردارد.