از سنن جاريه ي بشر است كه در معرفي از پدر و مادر سخن گفته مي شود، زيرا اولاد وارث شخصيت معنوي و صفات و سجاياي روحي و جسمي پدر و مادر هستند. قانون توراث اين حقيقت را ثابت كرده كه انسان مرهون و مديون بلكه گروگان اعمال پدر است، و تا آنجا اين وراثت قدرت در خون و نسل دارد كه در كارهاي خوب اولاد پدر را به نيكي و رحمت ياد كنند، و در كارهاي زشت و لغزشهاي او به زشتي نام برند، اين سيره ي جاريه ميان همه قبايل نشان مي دهد كه قانون وراثت در سير نزولي آفرينش


بشر جاري است. [1] .

سيدالشهداء، «عليه السلام» در علو نسب و حسب به مقامي رسيد كه هيچكس را دست بدانجا نمي رسد، پدرش علي مرتضي متولد در خانه ي خدا روز 13 ماه رجب سال سي ام عام الفيل كه در حق او گفته اند:



أنت العلي الذي فوق العلي رفعا

ببطن مكة عند البيت اذ وضعا



و شهادتش روز 21 ماه رمضان سال 40 هجرت در مسجد كوفه ولي حق و داراي ولايت مطلقه ي الهيه.

و مادرش فاطمه ي زهرا «سلام الله عليها» متولد سال پنجم بعثت و متوفي سال 11 هجرت، پس از 90 روز از رحلت پيغمبر «صلي الله عليه و اله و سلم» [2] كه داراي مقام عالي عصمت و طهارت بود و زندگاني 18 ساله ي او جهان علم و ادب و اجتماع را به حيرت انداخته است، و همين اندازه براي علو مقام اين پدر و مادر كافي است كه پيغمبر خدا «صلي الله عليه و اله و سلم» به لسان وحي فرمود: اگر علي نبود براي فاطمه همسري يافت نمي شد و اگر فاطمه نبود علي را همخوابه اي درخور مقام و كفويت وجود نداشت. اين دو پدر و مادر مهر درخشان آسمان آفرينش و صاحب نور نبوت و ولايت بوده اند.