عموم مفسرين فريقين اين آيه را درباره ي امام حسين «عليه السلام» تفسير كرده اند، و علل و اسباب نزول آن را در شأن حسين «عليه السلام» نوشته اند كه ششماهه به دنيا آمده و


دو سال تمام شير (از انگشتان پيغمبر) خورده است.

مورخين، فاصله تولد امام حسن و حمل به حسين را 50 روز، و مدت حمل حسين را شش ماه نوشته اند [1] . در سنن ترمذي نوشته: چون حسين متولد شد، پيغمبر «صلي الله عليه و اله و سلم» در گوش او اذان و اقامه گفت، و با آب دهان كام او را برداشت و در حق او دعا كرد و عرض كرد: پروردگارا! من حسين را دوست دارم، دوست دار هر كه او را دوست دارد و دشمن دار هر كه او را دشمن دارد، خدايا! نامش را حسين گذاشتم. و امر كرد براي او عقيقه كشتند.