«و وصينا الانسان بوالديه احسانا حملته امه كرها و وضعته كرها و حمله و فصاله ثلاثون شهرا حتي اذا بلغ اشده و بلغ اربعين سنة قال رب اوزعني ان اشكر نعمتك التي انعمت علي و علي والدي و ان اعمل صالحا ترضيه و اصلح لي في ذريتي اني تبت اليك و اني من المسلمين» (آيه ي 15 سوره ي احقاف).

در اين آيه مباركه خداوند متعال اقل مدت حمل را شش ماه و مدت رضاع را دو سال، و مجموع آنها را سي ماه قرار داده مي فرمايد:

وصيت نموديم انسان را به والدينش كه احسان كند. مادرش آبستن شد از روي كراهت، و وضع حمل كرد به كراهت، مدت حمل و بريدنش از شير سي ماه است تا به حد توانائي برسد و به حد چهل كه رسيد گفت: پروردگارا! در دل من انداز كه شكر تو گويم براي نعمتهاي بي حدي كه اكرام كردي بر من و پدر و مادرم و توفيق ده تا عمل صالح كنم تا موجب رضايت تو گردد، و شايستگي ده ذريه ي مرا. به درستي كه بازگشت من به سوي تو است و من از گرويدگانم.