در تأثير قتل امام در موجودات عالم از آسمان و زمين و جن و ملائكه روايات بسيار موجود است و جاي انكار نيست. البته مصيبت حسين عليه السلام اعظم از مصائب تمام انبياء و ائمه معصومين است و بزرگترين مصائب چون با مصائب امام شهيد مقايسه شود كوچك نمايد و تحمل آن آسان مي شود. سخت ترين روزها بر پيغمبر روز احد است، چون حمزه ي سيدالشهدا در آن روز كشته شد و روز موته چون جعفر بن ابي طالب در آن روز به شهادت رسيد. اما در روز عاشورا برادران و ياوران و خويشان حسين عليه السلام از كوچك و بزرگ در برابر چشم او كشته شدند در حالي كه او توانايي حمايت و ياري كردن آنان را نداشت. و در برابر چشم خانواده اش با لب تشنه او را مي كشند و سر او را بر بالاي نيزه به شهرها و بيابان ها مي برند و در مجالس يزيد و ابن زياد وارد مي كنند و تن او را برهنه در بيابان مي گذارند و مي روند و با آن همه جراحات كه بر بدن آن سرور وارد آورده اند او را زير سم اسبان لگدكوب مي كنند و اهل بيت او را چون اسيران كفار از كوفه به شام روانه مي سازند.

اين مصائب است كه مجوز هر جزع و فزعي مي گردد و آنچه در موارد ديگر مكروه است در باب حسين عليه السلام ممدوح مي شود. اين مصائب است كه آل ابوسفيان را - با آن همه تبليغاتي كه در زمان معاويه به نفع آنان شده بود - منفور عموم نمود و همه را از آنان بيزار ساخت و از قلوب و انظار ساقط كرد.

اين مصائب يزيد را وادار كرد كه نقشه خود را تغيير دهد و از كرده خود اظهار پشيماني نمايد و گناه را به گردن ابن زياد انداخته و در منزل خود اقامه مجلس سوگواري كند و با اسرا خوش رفتار باشد. اين مصائب است كه سلسله ابوسفيان را منقرض نمود و عبدالملك را وادار نمود كه به حجاج بنويسد: مرا آلوده به خون اهل بيت مكن، چون آل ابوسفيان به همين جهت منقرض شدند. اين مصائب است كه نام حسين را به طوري بلند كرده كه نه تنها به مرور زمان از عظمت او كاسته نمي شود


بلكه روز به روز مقام او بالاتر و توسل به او بيشتر مي گردد. اين مصائب است كه شيعيان را از خواب غفلت بيدار كرده و در برابر بني اميه پايدار نموده و روح جوانمردي در آنان پديد آورده است. از همان وقت شهادت، توابين مشغول فعاليت شدند تا آن كه كار به جايي رسيد كه خروج نمودند و با دشمنان اهل بيت جنگ ها كردند، كشتند و كشته شدند و پس از آنان نوبت به مختار رسيد و شيعيان با او همراهي كردند و قتله امام شهيد را كشتند. به فاصله پنج شش سال، از ابن زياد و ابن سعد گرفته تا كسان ديگر، به سخت ترين مجازات ها گرفتار شدند. اين مصائب است كه هر وقت مسلمانان از ظلم به تنگ آيند و با ظالمي جنگ كنند «يا لثارات الحسين» گويند، چنانكه تا زمان خروج «ابوالسرايا» در زمان «مأمون» اين اشعار را سر مي دادند. و بالاخره اين مصائب است كه امامت را در ذريه حسين عليه السلام قرار داد.