شايد امام صادق عليه السلام با توجه به حضور راوي (معاوية بن وهب) در مجلس، بلند دعا مي كردند تابه راوي، مقامات ائمه معصومين و اغراضي كه زائر بايد به


جهت آنها به زيارت برود و فوايد و آثار مترتب بر زيارت را، ياد داده باشند تا شيعيان به شوق آيند. پس اين جهر به دعا نظير جهر به صدقه دادن است، براي آن كه حاضرين تشويق به صدقه دادن بشوند و پس از هزار و دويست و پنجاه سال [1] اين دعا در كتاب ها نوشته و شيعيان به سبب خواندن آن تشويق و ترغيب به زيارت مي شوند.