وظيفه شيعيان اين است كه در غم و سرور، شريك ائمه طاهرين باشند. حضرت رضا عليه السلام به پسر شبيب مي فرمايد:

«يابن شبيب ان سرك ان تكون معنا في الدرجات العلي من الجنان فاحزن لحزننا و افرح لفرحنا و عليك بولايتنا فلو ان رجلا تولي حجرا لحشره الله معه يوم القيامة» [1] .

امام رضا عليه السلام به حسن بن فضال فرمود: هر كس روز عاشورا را روز تعطيل خويش قرار دهد و دنبال كارهاي خويش نرود، خداوند حوائج دنيا و آخرت او را برآورده سازد و هر كس روز عاشورا، روز مصيبت و اندوه و گريه ي او باشد، خداوند روز قيامت را روز شادي و خشنودي او قرار دهد و چشم او به روي ما در بهشت روشن گردد. و هر كس روز عاشورا را روز بركت بنامد و در آن روز آذوقه براي منزل خود جمع و تهيه نمايد، بركت از او برداشته شود و روز قيامت با يزيد و ابن زياد و عمر بن سعد محشور گردد [2] .

و حضرت رضا عليه السلام به ابراهيم بن ابي محمود فرمود: روز عاشورا، اشك هاي ما


را جاري ساخت و پلك هاي چشم ما را مجروح نمود و عزيز ما را در زمين كربلا خوار نمود، به طوري كه تا روز قيامت حزن و اندوه از ما جدا نمي شود. پس گريه كنندگان بايد بر حسين گريه كنند كه گريه ي بر او، گناهان بزرگ را پاك مي كند. آنگاه حضرت رضا عليه السلام فرمود: چون ماه محرم مي رسيد، ديگر پدر مرا خندان نمي ديدند و هم و غم او را فرامي گرفت تا روز عاشورا، و چون روز عاشورا مي شد، آن روز، روز مصيبت و اندوه و گريه او بود و مي فرمود: روز عاشورا، روزي است كه حسين عليه السلام در آن روز كشته شد. [3] .

پس اين گريه و زاري و سوگواري شيعيان از اول محرم و تعطيل عمومي در عاشورا بلكه تاسوعا، از باب اظهار علاقه به ائمه طاهرين و شركت با آن بزرگواران و دوري و بيزاري از دشمنان دين است. ائمه طاهرين شيعيان را بر گريه كردن بر حسين و سوگواري بر او، بلكه جزع و فزع، ترغيب نموده اند. از حضرت صادق عليه السلام روايت شده است:

«كل الجزع والبكاء مكروه سوي الجزع والبكاء علي الحسين». [4] .

در روايت ابن شبيب از حضرت رضا عليه السلام آمده است:

«ان كنت باكيا لشي ء فابك للحسين بن علي بن ابي طالب... ان بكيت علي الحسين حتي تصير دموعك علي خديك غفر الله لك كل ذنب أذنبته صغيرا كان أو كبيرا قليلا كان أو كثيرا» [5] .

ائمه رضوان الله تعالي عليه شيعيان را وادار مي كردند بر آنكه مجلس بپا كنند و احياي امر


ائمه عليهم السلام را بنمايند. در «وسائل الشيعه» از «ازدي» و او از امام صادق عليه السلام روايت نموده كه به فضيل فرمود:

«اتجلسون و تحدثون قال: نعم، جعلت فداك! قال: ان تلك المجالس احبها فاحيوا امرنا يا فضيل فرحم الله من أحيا أمرنا يا فضيل من ذكرنا أو ذكرنا عنده فخرج من عينه مثل جناح الذباب غفر الله له ذنوبه و لو كانت اكثر من زبد البحر». [6] .

نشستن شيعيان با يكديگر و روايت نمودن مناقب و مصائب ائمه رضوان الله تعالي عليه، موجب احياي امر ائمه رضوان الله تعالي عليه است. خداوند كسي را كه امر ائمه را احيا مي كند رحمت كند. هر كس كه ذكر مصيبت ائمه رضوان الله تعالي عليه را بنمايد و گريه كند يا براي او نقل كنند و او گريه كند و از چشم او به اندازه ي بال مگس اشك بيرون آيد، خداوند گناهان او را - اگرچه به قدر كف هاي دريا باشد - مي آمرزد. اين حديث اختصاص به ذكر مصيبت سيدالشهداء عليه السلام ندارد، بلكه مصيبت پيغمبر و حجج طاهرين را نيز شامل مي شود.