عمر بن سعد در عصر عاشورا، سر حسين عليه السلام را توسط خولي و حميد بن مسلم به سوي كوفه، نزد عبيدالله بن زياد روانه كرد. [1] او هفتاد و دو سر ديگر را هم از تن ها جدا نمود، و به وسيله ي شمر و عمرو بن حجاج و قيس بن اشعث روانه كرد. [2] بعد از ظهر روز يازدهم، به فرمان عمر سعد لشكر به سمت كوفه حركت كرد و اهل بيت حسين عليه السلام و علي بن الحسين عليه السلام را به اسارت گرفته، به سوي كوفه


بردند. امام سجاد عليه السلام سخت مريض و نزديك به مرگ شده بود [3] و در نتيجه ي همين مرض زنده ماند و نسل حسين عليه السلام قطع نشد.

عمر بن سعد كشته هاي لشكر خويش را دفن كرد و رفت، [4] ولي بدن پاك و مطهر حسين عليه السلام و ياوران او روي زمين ماند. شيخ مفيد رحمه الله در «ارشاد» مي فرمايد: پس از رفتن لشكر، طايفه اي از بني اسد كه در غاضريه بودند، بر حسين عليه السلام و اصحاب او نماز خواندند و همه را دفن نمودند. آنها علي بن الحسين عليه السلام را نزديك پاي حسين عليه السلام و بقيه ي شهدا را پايين پا، همه را در يك جا با هم دفن كردند و عباس بن علي عليه السلام را در جايي كه كشته شده بود دفن نمودند. [5] .

و نيز مي فرمايد: براي قبور شهداي اهل بيت، اثر مشخصي نيست، و بايد زائرين در هنگام زيارت، به همان زمين كه پايين پا است اشاره بنمايند، و علي بن الحسين عليه السلام نيز در ميان همين شهدا است و گفته مي شود كه او از همه به امام عليه السلام نزديكتر است. قبر اصحاب حسين عليه السلام نيز مشخص و معلوم نيست، ولي همان نزديكي دفن شده اند و حائر حسيني بر همه آنها احاطه دارد. [6] .

از اين كلام معلوم مي شود كه شهدا را در يك گودال، در پايين پاي امام عليه السلام دفن كرده اند، و همين نقل معتبر است. چون خيلي بعيد است كه آن طائفه از بني اسد، براي هر يك از شهدا قبري جداگانه بكنند، و همان گونه كه همه در يك جا جمع شده بودند، در يك جا دفن شدند. به گمان من، در مجاور همانجا كه جمع شده بودند دفن شدند، و بعيد است كه اين همه جنازه را از آن محل به محل ديگر منتقل نموده باشند، و البته امام عليه السلام هم نزديك همان خيمه ها كشته شد و از همانجا با خواهرش در ميان آن همه جمعيت، گفتگو مي كرد.