طبري از ابومخنف و او از جعفر محمد، امام صادق عليه السلام نقل مي نمايد: در بدن شريف امام عليه السلام پس از كشته شدن، جاي سي و سه زخم نيزه، و سي و چهار ضربت شمشير بود. [1] .

ولي شيخ صدوق رحمه الله در امالي از حضرت باقر عليه السلام نقل مي نمايد: پس از كشته شدن امام عليه السلام در بدن شريف او متجاوز از سيصد و بيست اثر نيزه و شمشير و تير يافتند، و تمامي اين زخمها، در قسمت جلو بدن آن حضرت بود، نه پشت سر، چون حضرت پشت به جنگ نمي كرد. [2] .

علامه ي مجلسي در بحارالانوار از امالي شيخ طوسي نقل نموده كه حضرت صادق عليه السلام فرمود: در بدن امام عليه السلام متجاوز از هفتاد زخم نيزه و بيش از هفتاد ضربت شمشير ديده شد. [3] .

بنابراين، نقل ابومخنف از حضرت صادق عليه السلام مثل سائر نقل هاي او است كه تا


مي توانسته فضايل و مصائب امام عليه السلام و ياوران او را كتمان مي كرده است، مانند محدثين ديگر آن عصر كه مصلحت امويين را در نظر داشتند.

در هر صورت، زخمهاي بدن امام عليه السلام منحصر به زخمهاي حاصل از شمشير و نيزه نبوده است، اگر جراحات حاصل از تيرها را هم در نظر بگيريم، تعدادشان از سيصد و بيست متجاوز مي شود. علاوه بر اين، در روايت امام صادق عليه السلام، تعداد زخم هاي نيزه و شمشير معين نشده است، چون حضرت فرمود: متجاوز از هفتاد زخم، ولي حد نهايي را معين نفرمود.

آري! امام عليه السلام اين همه زخمها را بر بدن، بلكه فقط بر قسمت جلو بدن خود تحمل مي كند و با تمامي اين زخم ها، داغ ها، ناملايمت ها، مصائب و تشنگي، در برابر چنان دشمناني، چندين ساعت مقاومت مي نمايد. شما از اين همه تحمل و مقاومت، تا اندازه اي مي توانيد از توانايي بدني و شجاعت آن حضرت آگاه شويد. بي جهت نبود كه در همان حال نيز چون به سواران و پيادگان حمله مي نمود، از اطرافش متفرق مي شدند كه او فرزند اميرالمؤمنين عليه السلام است.