وقتي اصحاب باوفاي امام عليه السلام ديدند كه ديگر قادر بر مقاومت با دشمن و نگاهداري از امام عليه السلام نيستند، بر يكديگر در شهادت سبقت مي جستند، يا از آن باب كه زودتر به ثواب الهي برسند، يا به خاطر اين كه سختي اوضاع و احوال امام عليه السلام و حرم مطهر را مشاهده نكنند و يا هر دو.

آخرين كسي كه از اصحاب امام عليه السلام شهيد شد، سويد بن عمرو بن ابي المطاع خثعمي بود. اين مرد در ميان كشتگان و شهدا افتاده و بدن او از زخم و جراحت پر بود، و چون خون زيادي از بدنش رفته بود و جراحت زيادي داشت بيهوش و بي حركت افتاده بود، دشمنان گمان كردند كه او كشته شده است، يك وقت به هوش آمد و شنيد كه لشكريان مي گويند: حسين كشته شد. اين مرد كه تا به حال از هوش رفته و بدن او پر از زخم بود، گويا از اين خبر وحشت انگيز و از كثرت غضب به هيجان آمده و جاني گرفت. از جاي برخاست و ديد شمشير او را برده اند، چاقويي داشت، پس با همان چاقو مدتي با لشكر جنگيد و سرانجام عروة بن بطار تغلبي و زيد بن رقاد، به كمك يكديگر آن بزرگ مرد را شهيد كردند. [1] .


اين حكايت حاكي از وفا و غيرت و شجاعت «سويد» است، هنگامي كه شنيد امام عليه السلام كشته شده، به قدري خشمگين شد كه تمام آلام، زخمها و جراحتهاي خود را فراموش كرد و سراسر بدن او غضب گرديد، لذا با همان بدن ضعيف و نحيف مدتي با دشمنان جنگيد، و بالاخره به وسيله دو نفر كشته شد.

اصحاب باوفاي امام عليه السلام درصدد بودند كه جان خود را فداي امام عليه السلام نمايند، لذا همگي پيشاپيش او شهيد شدند، مگر اين يك نفر، بلكه مي توان گفت: عمده ي اصحاب پيش از اهل بيت عليهم السلام كشته شدند، و مي خواستند آنان را حفظ كنند، و تا زنده هستند نگذارند كسي از آنان كشته شود.