امام عليه السلام از كربلا نامه اي به برادر خويش محمد بن حنفيه نوشت. آري! مسافر مي بايست خويشان خود را كه در وطن هستند، از حال خود باخبر سازد. نامه ي حضرت چنين بود:

«بسم الله الرحمن الرحيم، من الحسين بن علي الي محمد بن علي و من قبله من بني هاشم، أما بعد؛ فكأن الدنيا لم تكن، و كأن الاخرة لم تزل، والسلام» [1] .

امام عليه السلام در اين دقايق آخر عمر خود نيز خويشانش را فراموش نكرده و از كربلا به آنان نامه مي نويسد، حضرت در اين نامه چيزي از حال خود ننوشته و گرفتاريهاي خويشتن را بيان نكرده است، او ننوشته كه دشمن مرا احاطه كرده، و يا كوفيان به من خيانت كردند، بلكه مي فرمايد: دنيا مثل آن است كه اصلا نبوده، و آخرت مثل آن است كه هميشه بوده است.

به راستي، كسي كه از سفر به مقصد مي رسد، مي داند عمر سفر كوتاه است، و مثل آن كه خواب بوده و به خواب چيزهايي را ديده، و يا آن كه هميشه در وطن بوده و هيچ وقت سفر نكرده است.

امام عليه السلام خويشان خود را از تمام شدن عمرش و رسيدن به آخرت و مقصد خويش باخبر نموده، و در عين حال، اين سخن را براي آنان تسليت و موعظه و نصيحت قرار داده است.