عجيب تر از بي وفايي اهل كوفه، غفلت آنان از عواقب اين صفت خبيث بود. آنها هر اندازه كه آثار شوم آن را مي ديدند و ثمره ي اين شجره شوم را مي چشيدند، بيدار نمي شدند. انگار كه اين صفت، ذاتي آنان بود و قابل تغيير نبود. پس از قضاياي كربلا نيز اين صفت را از دست ندادند. در اينجا مناسب است به دو قضيه در اين باب اشاره كنيم تا معلوم شود كه آنها تا چه اندازه بي وفا و سست پيمان بودند.