هدف امام عليه السلام از اعلان مخالفت با يزيد، به وسيله ي ترك بيعت و دفاع از خود و حركت از اين سوي به آن سوي با اهل و عيال، نجات مسلمين از شر يزيد و حفظ اسلام از شر يزيديان بود. اگر آن وجاهت و موقعيتي كه در طول چندين سال زحمات معاويه و يارانش، براي ابوسفيان حاصل شده بود، همچنان باقي مي ماند، چيزي از اسلام نمي ماند.

يزيد از شكست مسلمين متأثر نمي شود. يزيد دشمن پيغمبر صلي الله عليه و آله و سلم است و از كشتن فرزند پيغمبر، و اسير كردن حرم آن سرور خشنود مي شود. يزيد از غارت شهر مدينه و كتشن ذريه و اصحاب پيغمبر و بي ناموسيهايي كه سپاه او تا سه روز در آن شهر نموده، خرسند است و آن را انتقام شكست قريش در جنگ بدر مي داند.

اين دشمن خدا و پيغمبر صلي الله عليه و آله و سلم كه در كمال اقتدار، آشكارا عداوت و دشمني مي كند و در پي كندن ريشه ي ديانت برآمده، اگر با همان عظمت و موقعيت باقي بماند از اسلام اسمي باقي نخواهد ماند.

حسين عليه السلام تصميم گرفت كه مردم را از اين خواب غفلت بيدار، و اسلام را از شر اين راهزن و اين دشمن پيغمبر حفظ نمايد. او ديد كه سكوت در برابر اعمال يزيد، اظهار رضايت به اعمال او، و كمك به محو دين اسلام است، پس به مبارزه برخاست.