پس از شهادت حضرت علي عليه السلام، به فرموده ي رسول خدا (ص) و وصيت اميرالمؤمنين (ع) امامت و رهبري شيعيان به حسن بن علي عليه السلام، فرزند بزرگ اميرالمؤمنين (ع) منتقل گشت و بر همه ي مردم واجب و لازم آمد كه به فرامين پيشوايان امام حسن (ع) گوش فرا دارند. امام حسين (ع) كه دست پرورد وحي محمدي و ولايت علوي بود، همراه و همكار و همفكر برادرش بود.

چنانكه وقتي بنابر مصالح اسلام و جامعه ي مسلمانان و به دستور خداوند بزرگ امام حسن (ع) مجبور شد كه با معاويه صلح كند و آن همه ناراحتيها را تحمل نمايد، امام حسين (ع) شريك رنجهاي برادر بود و چون مي دانست كه اين صلح به صلاح اسلام و مسلمين است، هرگز اعتراض به برادر نداشت و حتي يكروز كه معاويه، در حضور امام حسن و امام حسين (ع) دهان آلوده اش را به بدگويي نسبت به امام حسن و پدر بزرگوارشان امير مؤمنان (ع) گشود، امام حسين (ع) به دفاع برخاست تا سخن در گلوي معاويه بشكند و سزاي ناهنجاريش را به كنارش بگذارد ولي امام حسن (ع) او را به سكوت و خاموشي فرا خواند، امام حسين (ع) پذيرا شد و به جايش باز گشت، آنگاه امام حسن (ع) خود به پاسخ معاويه بر آمد، و با بياني رسا و كوبنده، خاموشش ساخت. [1] .