از ولادت حسين بن علي (ع) كه در سال چهارم هجرت بود تا رحلت رسول الله (ص) كه شش سال و چند ماه بعد اتفاق افتاد، مردم از اظهار محبت و لطفي كه پيامبر راستين اسلام (ص) در باره ي حسين (ع) ابراز مي داشت، به بزرگواري و مقام شامخ پيشواي سوم آگاه شدند.

سلمان فارسي مي گويد:ديدم كه رسول خدا (ص) حسين (ع) را بر زانوي خويش نهاده او را مي بوسيد و مي فرمود:

تو بزرگوار و پسر بزرگوار و پدر بزرگواراني، تو امام و پسر امام و پدر امامان هستي، تو حجت خدا و پسر حجت خدا و پدر حجت هاي خدايي كه نه نفرند و خاتم ايشان، قائم ايشان (امام زمان عج) مي باشد. [1]

انس بن مالك روايت مي كند:

وقتي از پيامبر پرسيدند كداميك از اهل بيت خود را بيشتر دوست مي داري، فرمود: حسن و حسين را، [2] بارها رسول گرامي حسن و حسين را به سينه مي فشرد و آنان را مي بوييد و مي بوسيد. [3] .

ابو هريره كه از مزدوران معاويه و از دشمنان خاندان امامت است در عين حال اعتراف مي كند كه:

رسول اكرم (ص) را ديدم كه حسن و حسين (ع) را بر شانه هاي خويش نشانده بود و به سوي ما مي آمد، وقتي به ما رسيد فرمود: هر كس اين دو فرزندم را دوست بدارد مرا دوست داشته و هر كه با آنان دشمني ورزد با من دشمني نموده است. [4] .

عالي ترين، صميمي ترين و گوياترين رابطه ي معنوي و ملكوتي بين پيامبر و حسين را مي توان در اين جمله ي رسول گرامي اسلام (ص) خواند كه فرمود: حسين از من و من از حسينم. [5] .