با شهادت فرزندان اميرالمؤمنين و دلاوران بني هاشم [1] ديگر هيچ كس نمانده بود و امام تنها بود و


اين تنهايي كه با بي تابي اهالي حرم صحنه اي عجيب آفريده بود، در انديشه و باور انسان خاكي نمي گنجد. امام رئوف بار ديگر مردم را به آشتي با خدا فراخواند:

«هل من ذاب يذب عن حرم رسول الله؟ هل من موحد يخاف الله فينا؟ هل من مغيث يرجوا الله في اغاثتنا؟ هل من معين يرجو ما عندالله في اغاثتنا؟»

«آيا كسي هست كه از حرم رسول خدا دفاع كند؟ آيا خداپرستي در ميان شما وجود دارد تا در مورد ظلمي كه بر ما رفته است از خدا بترسد؟ آيا كسي هست كه به فريادرسي بما به خدا دل بسته باشد؟ آيا كسي هست كه در امداد به ما چشم اميد به پاداش الهي دوخته باشد؟»


در مقابل گوشهاي كر، ديدگان كور، و دلهاي سنگين حرام خواران سپاه اموي فقط صداي زنان حرم بود كه به گريه بلند شد، [2] و فقط زين العابدين كه تنها ذخيره ي نسل آل محمد (ص) بود قصد ياري كرد كه امام (ع) مانع وي شد و روي خود را به سوي اجساد مطهر شهدا برگرداند و فرمود: «اي حبيب بن مظاهر و اي زهير بن قين، اي مسلم بن عوسجه و اي شجاعان و مردان روز جنگ! چرا وقتي صدايتان مي زنم كلام مرا نمي شنويد؟! شما را فرامي خوانم ولي اجابتم نمي كنيد؟! شما همگي خفته ايد و من اميدوار باشم كه از خواب شيرين سر برمي داريد كه پرده نشينان خاندان پيامبر بعد از شما ياوري ندارند. از خواب برخيزيد، اي افراد با كرامت خاندان پيامبر، و در مقابل اين طغيان و نافرماني دفاع كنيد.» [3] .