حيرت سراسر وجود حر را فرا گرفت، او كه در انديشه اش چنين سرانجامي را باور نداشت آهسته آهسته به اردوگاه توحيد نزديك شد، در حالي كه لرزه تمامي قامت رشيد او را در خود گرفته بود، با سؤال مهاجر بن اوس مواجه شد: اي پسر يزيد چه قصد كرده اي؟ آيا مي خواهي به حسين حمله كني؟ حر در حالي كه به خود مي پيچيد همچنان غرق سكوت بود كه آن مرد گفت: اي پسر يزيد كار تو شگفت آور است. به خدا سوگند كه هرگز در هيچ اردوگاهي آنچه هم اكنون از تو مي بينم نديده ام، و اگر از من بپرسند كه شجاعترين فرد كوفه كيست، كسي جز تو را نام نخواهم برد، اين چه حالتي است كه از تو مي بينم؟

حر پاسخ داد: به خدا سوگند! خود را در ميان دوزخ و بهشت مردد مي بينم و چيزي را بر بهشت ترجيح نمي دهم هر چند مرا قطعه قطعه كنند و به آتش بزنند. آنگاه در حالي كه ذكر استغفار بر لب داشت به محضر امام (ع) رفت و گفت: خداوند جانم را فدايت گرداند اي پر رسول خدا! اين من بودم كه مانع بازگشت تو شدم و در راه پاي به پاي تو آمدم و در اين سرزمين تو را فرود


آوردم. هرگز گمان نداشتم كه اين مردم پيشنهاد تو را نپذيرند و كار بدينجا كشيده شود، اگر مي دانستم فرجام كار چنين است، آن چنان نمي كردم و راه را بر تو نمي بستم. [1] در پيشگاه الهي توبه مي كنم و تا آخرين نفس با تو همراه خواهم بود. آيا توبه ام پذيرفته است؟



امام مهربان و بخشنده در حالي كه تبسمي زيبا چهره ي ملكوتي اش را زينت داده بود فرمود: «آري خدا توبه ات رامي پذيرد و تو را مي آمرزد و تو در دنيا و آخرت حر و آزاده اي.» [2] .