خزيميه
در هيجدهمين روز ماه ذيحجه كاروان توحيدي حسين (ع) به خزيميه [1] رسيد و شب را در آنجا بيتوته كردند، سپيده دم زينب كبري خود را به برادر و امام هدايت خود رساند و گفت: اي برادر از آنچه ديشب شنيدم براي شما سخن بگويم؟ امام (ع) فرمود: چه شنيده اي؟ زينب (س) گفت: نيمه هاي شب از خيمه ي خويش بيرون شدم. صداي هاتفي را شنيدم كه مي گفت: اي ديده با كوشش كامل اشكبار شو، چه كسي است بعد از من بر شهيدان بگريد، بر آنان كه مرگ ايشان را با خود مي برد، آن گونه كه خدا مقرر فرمود تا وعده اش تحقق يابد، [2] امام (ع) در تسلاي خواهر فرمود: هر آنچه را كه خداوند مقرر فرموده همان خواهد شد. [3] .
پاورقي
[1] منزلگاهي براي حاجيان بعد از ثعلبيه است که به خزيمة بن حازم نسبت داده ميشود، مراصد الاطلاع، ج 1، ص 466.
[2]
الا يا عين فاحتفلي بجهد
و من يبکي علي الشهداء
بعدي
علي قوم تسوقهم المنايا
بمقدار الي انجاز وعد
ابن قولويه در ص 93، ابن اثير، کامل، اين اشعار را از قول امسلمه به نوحهگري پريان بعد از شهادت امام حسين (ع) نسبت ميدهد.
[3] بحارالانوار، ج 44، ص 372.