هنوز خوشيد غروب نكرده بود كه جز سيصد همراه براي مسلم باقي نمانده بود. [1] هنگام كه فريضه ي مغرب سفير حسين بن علي كه تا ديروز اوج آرزوها و مفهوم اهالي شهر به حساب مي آمد با سي نفر به نماز ايستاد و چون از اقامه ي امر الهي فارغ شد، حتي يك تن را در كنار خود نيافت، مردمان هيجاني و بي انديشه، همانند سيلابي كه بر اثر باراني تند به وجود مي آيد، توفاني آغاز كردند و ويرانه به پايان رساندند و دل بسته به دنيا به قصد چندن روزي چريدن و خوردن، به عاقبت و سعادت خود پشت كردند و بر ريسمان ذلت آفرين حاكم بني اميه چنگ انداختند تا به بهاي


عشرت، بي عزت بمانند. [2] كثير بن شهاب و خالد بن عبيدالله مأمور شدند تا هواداران مسلم و پيروان اهل بيت پيامبر را تحت تعقيب قرار داده، و حبس كنند، عرصه بر خواص مسلم بن عقيل تنگ شد، گروهي دستگير و عده اي متواري شدند، نماينده ي امام (ع) كه سفر مهم خود را با خطر آغاز كرده بود و در تمامي مراحل مأموريت زندگي پنهان داشت، نه با كوچه و خيابانهاي كوفه آشنا بود و نه برايش راهنمايي، و نه ميزباني كه در انتظارش باشد، در شهر ناامن و پرخوف كوفه بدون اينكه مقصدي داشته باشد به راه افتاد تا اينكه در مسير خود بر در خانه اي زني را ديد كه در انتظار فرزند خود مضطرب و نگران بود، مسلم به آن زن كه طوعه نام داشت سلام كرد و از وي


خواست تا جرعه اي آب برايش بياورد، طوعه آب آورد و پس از نوشيدن آب ظرف خالي را بازگرداند، وي پس از لحظاتي بار ديگر به اميد ديدار فرزندش بلال خود را به كوچه رساند، با تعجب مسلم را ديد كه تنها به ديوار تكيه داده و بر در خانه اش نشسته است.

پرسيد: مگر آب نياشاميدي؟

مسلم پاسخ داد: چرا نوشيدم.

طوعه گفت: اي مرد از جاي خود برخيز و نزد خويشان خود برو.

مسلم سكوت كرد و درخواست طوعه را بي پاسخ گذاشت. بار دوم و بار سوم طوعه سخنان خود را تكرار كرد، و چون پاسخي نشنيد گفت: اي مرد! برخيز به سوي خانه و اهل بيت خود روانه شو، من از نشستن تو بر در خانه ي خويش رضايت ندارم.

مسلم تنها به آرامي از جاي برخاست و گفت: من مردي غريبم و در اين شهر خانه و كاشانه اي ندارم، آيا مايلي كاري نيكو انجام دهي؟ شايد روزي احسان تو را جبران كنم.

طوعه گفت: اي بنده ي خدا چه كنم؟

مسلم خود را معرفي كرد و گفت: اين مردم دروغ گفتند و مرا فريب دادند!.

طوعه در حالي كه مبهوت بود پرسيد: تو مسلم بن عقيل هستي؟! بر خانه ام قدم گذار، طوعه اتاق مخصوصي را فرش كرد و برايش غذايي آماده ساخت.

مسلم از خوردن شام امتناع كرد، و با تمام خستگي شب را گرسنه ماند.

بلال كه پس از يك روز پرماجرا و پرحادثه تازه از راه رسيده بود، از رفت و آمد پي در پي مادرش به اتاق دچار ترديد شده و از مادرش پرسيد: ماجرا چيست؟ طوعه چون اصرار فرزندش را ديد و بيش از آن نمي توانست حقيقت را از او پنهان كند، پس از آنكه بلال سوگند ياد كرد كه كسي را از سر درون خانه آگاه نكند، ماجرا را با وي در ميان گذاشت. [3] .