بيست و هشتمين روز ماه رجب سپري شد، شب بال سياه خود را بر كره ي خاكي گسترده و امام (ع) آزادگان راه هجرت را برگزيده بود. زنان و مردان بني هاشم مهياي سفر بودند و زينب كبري همانند سرداري بزرگ در سامان بخشيدن به قافله ي توحيدي امام (ع) و مقتداي خود را همراهي مي كرد، پيمودن بيش از چهارصد كيلومتر راه پرخطر كه هر لحظه بيم آن مي رفت عوامل حكومت ستم و سر نيزه جنايتي بيافرينند، كاري بسيار سخت و خوفناك بود.


در حالي كه شور سفر و بال مهاجرت در راه خدا، خاندان رسالت را خود گرفته بود، امام حسين (ع) در تاريكي شب خود را به حرم نبوي (ص) رساند و در جوار مرقد پيامبر رحمت به مناجات پرداخت: «خداوندا اين قبر پيامبر تو محمد (ص) است و من فرزند دختر محمد (ص) هستم، تو از آنچه برايم پيش آمده آگاهي، خداوندا! من معروف را دوست دارم و منكر را دشمن مي شمارم، اي خداوند صاحب جلال و مكرمت، به حق اين قبر و كسي كه در آن است از تو مي خواهم آن راهي را برايم پيش آوري كه خشنودي تو و رضايت فرستاده ي تو در آن است. [1] آنگاه امام حقيقت طلبان به نماز ايستاد و ساعات دل انگيز عبادت خود را در ركوع و سجود گذراند، و با خاتمه ي نماز در حالي كه روي خود را به قبر پيامبر رحمت دوخته بود خطاب به رسول خدا گفت: سلام بر تو اي پيامبر خدا! من حسين پسر فاطمه هستم، فرزند تو و پسر فرزند تو، و نواده ي تو كه ميان امت خود بر جاي گذاشتي. اي نبي خدا! بر آنان شاهد باش كه مرا ياري نكردند و تباهم ساختند و حرمت مرا نگاه نداشتند. اين شكوه ي من به توست تا روزي كه تو را ديدار كنم. [2] امام (ع) به آرامي برخاست و با ورود به منزل، اهل بيت خود را از آنچه بر او گذاشته بود، آگاه ساخت. لحظات بسيار سخت و جانكاهي به آل رسول (ص) مي گذشت چنانكه گويي در هيچ جاي عالم


خانواده اي پراندوه تر از خاندان رسالت نبود و هيچ كس مانند ايشان نگريسته بود. [3] .