پس از مشاوره و رايزني با مروان وليد جواني به نام عبدالله بن عمرو بن عثمان را به سوي امام آزادگان حسين بن علي و عبدالله بن زبير فرستاد، فرستاده ي وليد امام (ع) و عبدالله بن زبير را در


مسجد يافت و دعوت استاندار مدينه را به آنها ابلاغ كرد، از آنجا كه فرمان فراخوان امام (ع) و عبدالله مطابق با روال عادي ملاقات هاي قصر حكومتي نبود، ايشان به فراست دريافتند كه منظور از اين ملاقات مي بايست موضوع مهمي باشد. عبدالله بن زبير از امام (ع) پرسيد: اي ابا عبدالله اين ساعتي است كه من به ياد ندارم وليد در آن با مردم نشستي داشته باشد! تو از اين دعوت چه گمان مي بري؟ امام (ع) فرمود: من گمان دارم طاغوتشان مرده است و ما را خواسته تا قبل از انتشار خبر مرگ معاويه از ما بيعت بگيرد. [1] عبدالله بن زبير گفت: من نيز جز اين گمان ندارم، اكنون اگر تو را بيعت فرا خوانند چه خواهي كرد؟ امام (ع) فرمود: من هيچ گاه با او بيعت نخواهم كرد؛ زيرا پس از برادرم حسن امر [امامت] با من است. معاويه كار خود را كرد؛ او براي برادرم سوگند ياد كرد كه پس از خود حكومت را به هيچ يك از فرزندانش محول نكند و آن را - اگر من زنده بودم - به من واگذار كند، حال كه او از دنيا رفت به سوگند خود وفا نكرد. به خدا سوگند براي ما حادثه اي رخ داده است كه با آن هيچ آرامشي نداريم. ابوبكرا [2] بنگر آيا من با يزيد بيعت كنم، با اينكه او مردي فاسق است كه آشكارا گناه مي ورزد، شراب مي خورد و با سگان و يوزپلنگان بازي مي كند و بازماندگان آل رسالت را دشمن مي دارد؟ نه! به خدا سوگند! هرگز چنين نخواهد شد. [3] .