سخنراني امام در «منا» نشان دهنده ي آرمانهاي نبرد كبير كربلاست. در اين سخنراني حسين ابن علي (ع) به زور گوئي، خود كامگي، گنج پرستي، چپاولگري، وحشتگستري و مردم كشي بني اميه اشاره مي كند و معاويه را «طاغيه» مي خواند.» طاغيه» و يا «طاغوت» در مفهوم وسيع خود آن عامل تاريكزاي ديكتاتور منش است كه جامعه را به سوي تيرگي و فساد و استبداد پيش مي راند.

اما در اين نطق تاريخي خود پس از آن كه به قسمتي از گردنكشي ها و زير پا گذاردن تعهدات بني اميه اشاره مي كند خاطر نشان مي سازد كه:

«به چشم خود مي بينيد كه تعهداتي كه در برابر خدا شده (يعني قرار دادهاي اجتماعي كه نظامات و مناسبات جامعه اسلامي را مي سازد، همچنين پيماني كه معاويه با امام مجتبي و در حقيقت تعهداتي در برابر خداست)


همگي گسسته و زير پا نهاده شده است... تعهداتي كه در برابر پيامبر انجام گرفته (يعني مناسبات اسلامي كه از طريق بيعت پيامبر تعهد شده، همچنين تعهد اطاعت و پيروي از جانشيني علي كه در غدير خم در برابر پبامبر انجام گرفته) مورد بي اعتنائي است. نابينايان، لالها، و زمين گيران ناتوان در تمام شهرها بي سرپرست مانده اند و بر آنها ترحم نمي شود...».

وصيت نامه ي معروف امام به محمد بن حنفيه نيز نشان دهنده ي قسمتي ديگر از آرمانهاي نهضت است.

امام در بخشي از اين وصيت نامه نوشت:

اني لم اخرج اشراً و لا بطراً و لا ظالماً و انما خرجت لطلب الاصلاح في امه جدي صلي اللَّه عليه و آله، اريد ان آمر بالمعروف و انهي عن المنكر و اسير بسيرة جدي و علي بن ابيطالب.

يعني من بوالهوسانه قيام نكرده ام و نه تبهكارانه يا ستمگرانه، بلكه فقط به اين خاطر كمر به نهضت بربسته ام كه كار امت جدم (ص) را به صلاح آرم و اصلاح گردانم. مي خواهم امر به معروف و نهي از منكر كنم و به شيوه ي جدم و پدرم علي ابن ابيطالب عمل نمايم.