عمر با همه تبعيض هائيي كه در پخش اموال به كار مي برد سعي فراوان داشت تا ظواهر اسلامي را حفظ كند.

اين بود كه با اقوام و خويشان خود چندان ميدان نمي داد. اما پس از مرگ وي و به روي كار آمدن عثمان ابن عفان، حتي همان ظواهر نيز حفظ نشد.

عثمان مردي سخت بي اراده بود و در مقابل خواسته هاي اقوام و نزديكان خود نمي توانست مقاومت كند.

مسعودي در «مروج الذهب» با ذكر آماري وحشتناك اسرافها، تبعيض ها و غارتهاي خويشان عثمان را شرح مي دهد.

او مردي شراب خوار و پليد را به نام «وليد بن عقبه» به حكمراني كوفه فرستاد. او در غارت، چپاول و هرزگي آنچنان بود كه بيم شورشي عظيم در كوفه مي رفت، عثمان


بناچار او را از حكومت عزل و شخص ديگري به نام سعيد ابن العاص را به حكومت كوفه منصوب كرد. حكمران جديد نيز در غارت و چپاول كوچكترين شرمي نداشت، بنابر نقل مسعودي وي حتي گفته بود:

«عراق باغ قريش است و ما هر قدر بخواهيم از آن بهره مي گيريم». [1] .