در سوم شعبان سال چهارم هجرت، در خانه ي عصمت و عفت و پاكي يعني خانه ي فاطمه، يعني خانه اي كه زير سقف آن، دنيائي از فضيلت و ايمان موج مي زد، شور عجيبي برپا شد، زيرا كه فاطمه دختر محبوب پيامبر پسري به دنيا آورده بود!

نام نوزاد را «حسين» گذاشتند. انسان بزرگي كه سالها بعد پرچمدار آزادي مي گشت از نظر خصلت هاي ارثي و محيط پرورشي مقامي خاص داشت.

فاطمه مادر او دختر پيامبر، و نمونه ي كاملي از عصمت، شرافت و تقوي بود. او عزيزترين فرزند پيامبر بشمار مي رفت. «ترمذي» محدث معروف اسلامي نقل مي كند كه پيامبر فرمود:


«در خانواده ام فاطمه از همه محبوبتر است»

فاطمه در خانه ي علي هرگز دروغ نگفت و خيانت نكرد و هيچ گاه از دستورات علي سرپيچي ننمود. علي عليه السلام فرمود: به خدا سوگند هرگز كاري نكردم كه فاطمه (ع) غضبناك شود، فاطمه هم هيچ گاه مرا خشمناك ننمود [1] و مقام والاي فاطمه بلندتر از آن بود كه چنين كند.

سلمان فارسي مي گويد: حسين (ع) را ديدم كه بر زانوي رسول خدا نشسته بود. او را مي بوسيد و مي فرمود: «پسر» تو بزرگ و بزرگ زاده و امام، پسر امام، و پدر امامان هستي، تو حجت، پسر حجت و پدر نه حجت مي باشي كه آخرشان قائم است».

علي ابن ابيطالب (ع) به حسن و حسين مي فرمود: «شما پيشواي مردم و بزرگ جوانان اهل بهشتيد و از ارتكاب گناه معصوميد. خدا لعنت كند كسي را كه با شما دشمني كند».

محيط پرورش امام حسين آنچنان محيطي پاك و پر از


تقوي بود كه روزگار مانند آن نديده است. در آن محيط از پليدي و اهريمن منشي خبري نبود، همه چيز رنگ خدائي داشت، دنيائي بود مملو از راستي ها، آنجا كه لطيف ترين احساسات انساني اوج گرفته بود و محمد (ص) و علي (ع) و فاطمه (ع) به حسن و حسين مي آموختند كه مسلمان در كنار تمايلات انساندوستي بايد از ترس و بيم كه پديد آورنده ي هرگونه زبوني و خواري است به دور باشد.

حسين در اين محيط آزاده پروري آموخت كه مردان خدا آزاد مردند و آزاد مردان دليرند و بهادران و جوانمردان هرگز به ستمكاران ميدان نمي دهند و بندگي هيچ كس جز خداي بزرگ را برگردن نمي نهند. پيامبر بارها فرمود:

«هر كس حسين را دوست داشته باشد خدا دوستش دارد. حسين از من است و من از حسين.

خدايا من حسين را دوست دارم و تو نيز او را دوست داشته باشد».

حسين ابن علي هفت ساله بود كه پيامبر از دنيا رحلت فرمود و چند ماه بعد مادر گراميش حضرت فاطمه (ع) نيز در گذشت.


حسين همچنان در مكتب مردم خواهي علي (ع) پرورش مي يافت و روح بزرگش براي انجام رسالت مهمي كه داشت آماده مي گشت.

اين رسالت آنچنان عظيم بود كه امروزه هر مسلمان آگاهي به عظمت و اهميت آن اذعان دارد.