شيخ كليني به نقل از امام باقر (ع) مي نويسد: «پس از ماجراهايي كه براي حسين بن علي (ع) پيش آمد، دختر بزرگش، فاطمه بنت الحسين (ع)، را فراخواند و يك كتاب در


پيچيده و يك وصيتنامه اي آشكار به او سپرد. علي بن الحسين (ع) در حالي كه به درد شكم مبتلا بود آنان را همراهي مي كرد؛ و آنها جز به بيماري او نمي انديشيدند. سپس فاطمه آن كتاب را به علي بن الحسين (ع) داد و پس از آن، به خدا سوگند، اي زياد كه آن كتاب به ما رسيد. گفتم: خداوند مرا فدايت گرداند، داخل آن كتاب چه بود؟ فرمود: به خدا سوگند آنچه فرزندان آدم از آن هنگام كه خداوند آدم را آفريد تا هنگامي كه دنيا نابود شود، به آن نياز دارند، در آن كتاب است. به خدا سوگند، همه ي حدود حتي ديه يك خراش در آن كتاب است». [1] .

معلوم مي شود كه اين امانتها، جدا از امانتهايي است كه ام سلمه اقدام به بازگرداندن آنها كرد؛ و امام (ع) امانتها و وصيتنامه و برخي مواريث را دو قسمت كرد. بخشي از آن را به دست دخترش، فاطمه، و بخش ديگر را به ام سلمه سپرد تا پس از او آنها را به حجت خدا در روي زمين تسليم كنند. ما اين اندازه بيشتر نمي دانيم و عقلهاي ما از درك جزئيات آن قاصر است.