قاضي نعمان نقل مي كند كه امام صادق (ع) فرمود: از روزي كه حسين بن علي (ع) به شهادت رسيد، مدت يك سال كامل شب و روز، و سه سال (در روز) نوحه سرايي


كردند. مسور بن مخرمه و ابوهريره و شماري ديگر از بزرگان اصحاب رسول خدا (ص) به طور پنهاني و با نقاب مي آمدند و مي شنيدند و گريه مي كردند». [1] .

اين خبر نشان دهنده ي ميزان اندوه هاشميان و اهتمامشان به عزاي سيدالشهدا (ع) است. اندوه و سوز و گداز شديد آنها موجب شد كه براي زنده نگهداشتن نام ابا عبدالله (ع) و ادامه ي راه او، به اين كار استمرار بخشند.