عبدالله بن جعفر، پس از وقوع فاجعه ي كربلا و شهادت فرزندانش - عون و عبدالله - در ركاب دايي شان ابا عبدالله الحسين (ع)، مواضعي بزرگوارانه گرفت.

از جمله مواردي كه براي عدم حضور وي در كربلا بدان استناد مي شود، مطلبي است كه در زيارت ناحيه مقدسه، منسوب به امام زمان (ع) آمده است. آنجا كه در حق فرزندش مي گويد: «سلام بر محمد بن عبدالله بن جعفر كه به جاي پدرش حضور يافت». [1] .

شايد او براي حضور عذري داشت كه ما نمي دانيم.

از جمله مواردي كه ما را به موضع مثبت او رهنمون مي شود، مطلبي است كه طبري از عبدالرحمن بن عبيد ابي الكنود نقل كرده است: «هنگامي كه خبر قتل دو پسر عبدالله بن جعفر به همراه حسين (ع) به وي رسيد، برخي از دوستان بر وي وارد شدند؛ و مردم به او تسليت مي گفتند. گويد غلام او - كه گمان ندارم كسي جز ابالسلاس باشد - گفت: اين چيزي است كه از حسين (ع) ديديم و بر سر ما آمد، گويد: عبدالله بن جعفر او را با كفش زد و گفت: اي پسر زن فرومايه، آيا اين سخن را درباره ي حسين (ع) مي گويي؟ به خدا سوگند، اگر نزد او حضور داشتم، دوست نداشتم از او جدا شوم تا همراهش


به قتل برسم. به خدا سوگند، من آن دو را به او مي بخشم و مصيبت آن دو بر من آسان است. آنان همراه برادر و پسرعمويم كشته شدند و او را ياري دادند و در راهش شكيبايي ورزيدند.

آن گاه رو به اهل مجلس كرد و گفت: خداي را سپاس كه با شهادت حسين (ع) بر من منت نهاد و اگر من خود نتوانستم او را ياري دهم، فرزندانم او را ياري دادند». [2] .